Tahrik etmek - Tahrik olmak

Dün bir çocuk öldü.
Maçtan sonra, metrobüs durağında öldürüldü.
Cinayet yani.
Bunu yapan "taraftar".

Yapanı bulup sorsanız bahanesi de hazırdır: "Tahrik etti."
Zaten ülkede herkes her şeyi tahrik olduğu için, sabrı tükendiği için yapmıyor mu?
Evde karısına şiddet uygulayan koca da zıvanadan çıkıyor, çocuğunu boğarak öldüren anne de.

Sokakta kuytu köşede bir kadına 20 kişi tecavüz edenlerin de bahanesi buna benziyor.
"Öyle açık saçık giyinmeseydi. Tahrik olduk."
Yani herkes her şeyden tahrik olup harekete geçme hakkını kendinde görüyor.
Bu öfke neye? Neden bu kadar nefret var ?

Sonu ölümle bittiği için bu kadar duyuldu, konuşuldu Burak'a yapılan kalleşçe saldırı.
Bunun bir de öncesi var ama gel gör ki...

U-17 maçında sahaya girip çocuklara uçan tekme atanlar.
Evine dönerken sadece üstünde başka takımın forması var diye tekerlekli sandalyedeki vatandaşa saldıranlar.
Liste daha uzar gider.
Caydırıcı ceza verildi mi? Hayır.
Aksine başlarını okşadılar, bir daha yapsınlar diye sokağa saldılar tekrar.

Peki bunları yapanların yanına yaptıkları kâr kalınca ne oldu?
Başkaları "ben de yapabilirim" dedi.
Ve yapmaya başladı.
Üstelik o yapanlar da artık yaptıklarının yanına kâr kalmasını bekledi yüzsüzce.

Şiddete kimin engel olmasını beklersiniz?
Devletin.
Bekleyince de "Her şeyi devletten beklemeyin" derler.

Peki devletten beklemeyelim.
Devletin medyası var, polisi var.
Sağduyuyu kim sağlamalı o zaman?
Medya.
Medyadakiler ne yaptılar bunca zaman?
Yangına körükle gittiler. Zamanında "Derbi kanlı mı, kansız mı olacak?" sorusunu sorana en doğru cevabı Burak Yıldırım verebilir sanırım.

Devletin polisi de var dedik.
Peki birbirine giren iki farklı grubu ayırmak değil mi polisin esas görevi?
Yani olması gereken o değil mi aslında?
Polis denince artık aklımıza gelenler biber gazı ve plastik mermi.
Yani bir ülkede polis gördüğünüzde kendinizi güvende hissetmek yerine tedirgin oluyorsanız, o ülkede çok şey yanlış gidiyor demektir.

Devletin polisi kendini her şeyin üstünde görüyor. Bize karşı son 1-1,5 yıldır sebepsiz uyguladıkları şiddeti bir kenara koyalım.
Seyircisiz oynanan PTT 1. lig maçı dışarıda atılan biber gazı nedeniyle durmak zorunda kaldı daha yeni.
Geçenlerde de U-14 maçında hakeme şiddetli itiraz eden çocuklara biber gazı sıkıldı.
Sorayım: Bu polis mi şiddete engel olacak?
Şiddeti körükleyen polis...

Sonra kendi stadında son maçını izlemeye giden Beşiktaş taraftarının arasına yunuslarla dalıp havaya ateş açan, masum taraftara biber gazı sıkan, bir taraftarı ikisi kollarından tutarken, üçüncüsünün tekme attığı polis.

Sorarsanız evet, teoride şiddetin önüne geçmesi gereken onlar.

Peki masum insanın olan bitenden tahrik olmaya hakkı yok mu?
Antakyalı olarak benim içimi sızlatan Reyhanlıdaki patlamalar var mesela.
Hakkında konuşulması yasak olan.
Sansüre maruz kalmış, unutturulacak olan.
O da hasır altı edilir. Her şeyin edildiği gibi.
Neyse, onu yazamayanlar utansın...

Maç yazmam gerek değil mi benim normalde aslında. Yazayım.
Kadromuzda Yobo, Sow ve Webo varken Eboue'ye muz sallayan taraftarımızı yazayım.
Sahaya bizim oyuncularımızı ve taraftarımızı tahrik etmek için çıkmış olan rakip oyuncuları yazayım.
Bu ucuz tahriğe kapılan Volkan'ı yazayım.
Maç bitince kaybetmesine rağmen sahanın ortasında kutlama yapıp, bir kez daha taraftarı sahaya girmesi için tahrik etmeye çalışan rakip oyuncuları yazayım.

Maç sonunda yine nefreti körükleyen röportajları yazayım.
Oyuncuların verdiği demeçlerde küçük oynamalar yaparak kendi taraftarını tahrik eden Galatasaray çevirmenini yazayım.

Maç yazacaktım değil mi?
Yine de tahrik etmek - tahrik olmak oldu konu.

Dün 20 yaşında bir çocuk öldü.
Gencecik Burak Yıldırım, metrobüs durağında kalleşçe öldürüldü.
Tahriğin, öfkenin, nefretin sonucunda.
Üstündeki forma yüzünden öldürüldü.

Şiddeti günlük hayatının bir parçası yapmış olan, magandalığı adamlık sayan bir anlayışın hüküm sürdüğü hiçbir yerde sürpriz değil bu olanlar.
Biz daha önüne geçilsin diye bekleyelim.
Çok bekleriz...
3-4 gün sonra ne Reyhanlı'da ölenler konuşulur, ne de Burak'ın haince öldürülmüş olması.
Hiçbir şey olmamış gibi de hayatımıza devam ederiz.
Etmek istemesek de ettiriliriz.

Bu kaostan da kim faydalanacaksa arkasına yaslanıp, gülerek izler.