İkiyüzyetmiş dakika

Aziz Yıldırım ile 98'de başlayan yürüyüş.
2001'de Galatasaray'ın 4 yıllık saltanatını bitiren "Hep destek, Tam destek" akımı.
2004, 2005, 2007 ve 2011'de kazanılan şampiyonluklar.
2006, 2010, 2012'de son maçta kaçan mutluluklar.
Son 12 yılda gelen 5 ve son maçta kaçan 3 şampiyonluk.
Son 12 yılda 10 final.
Fenerbahçe son 12 yılın 10'unda ya 1. ya 2. olmuş, toplamda.


Tablo aşağıda:

Ve; 2006'da Denizli'yi, 2010'da Trabzonspor'u, 2012'de Galatasaray'ı son maçta yenseydik, tablo aşağıdaki gibi olacaktı.

Eğer yukarıda bahsi geçen 3 (üç) maçı, 270 dakikayı kazanmış olsaydık, son 12 yıldaki şampiyonluk sayımız 5'den 8'e yükselecekti.

Son 12 yılda 8 kez Şampiyonlar Ligi'ne katılacaktık.
Son 3 yıldır direkt katılmıştık.
Bu yıl da oradaydık.

Her yıl üstüne koymuştuk.
Avrupa devlerinden dayak yiye yiye, kim bilir nasıl bir dövüşçü olmuştuk?

Gelirlerimiz, o oranda futbolcu kalitemiz, ne seviyedeydi?
Peki ya rakiplerimiz?

Ben uzatıp moral bozmayım.
Varın üzerinde siz düşünün, hayal kurun.



2006'da, 2010'da ve geçen sezon 2012'de neler olduğunu hepimiz biliyoruz.
Ha bu arada; evet, yensek şampiyonduk. 
Yenemedik.

Hikayeyi baştan anlatmaya gerek yok.
Bilen biliyor.
Bilmeyen de bilmiyor, anlamıyor.


Son 12 yılda 10 final görmüşüz.
Neleri doğru yaptık da her sene şampiyonluğa oynadık?
Ve neleri yanlış yaptık da 10 finalden 5'ini kazanabildik?

Ve ve ve;

Ne yapabiliriz ki; gelecek 10 yılda, şampiyonluklara ambargo koyabilelim?

Hangi doğruları geliştirelim?
Hangi yanlışları bertaraf edelim?


Nereden başlayalım?
Gelin 2000-01 sezonuna dönelim;

"HEP DESTEK, TAM DESTEK" demiştik o gün.

Bugün;

"DAHA YENİ BAŞLIYOR!" diyelim.


Tablolar yukarıda.
Yaptıklarımız arkada,
Yapabileceklerimiz ortada.

Bir yerden, başlamak lazım.
Gelin, bi' omuz atalım!